Maryla Rodowicz

---

Rodzina i edukacja

Maryla Rodowicz przyszła na świat 8 grudnia 1945 roku w Zielonej Górze. Jej rodzicami są Wiktor Rodowicz (1907–?) oraz Janina Szymkowska (1924–2017). Wiktor, który ukończył studia z zakresu entomologii i prawa, pracował na Uniwersytecie im. Stefana Batorego, a po wojnie prowadził własną księgarnię w Zielonej Górze. Jej matka, Janina, wywodziła się z rodziny związanej z teatrem, była plastykiem-dekoratorem oraz członkiem chóru spółdzielczego we Włocławku.

Rodzina artystki ma korzenie w Wilnie, a wielu jej przodków spoczywa na cmentarzu Bernardyńskim w tym mieście. Dziadkowie Maryli prowadzili aptekę „Pod Łabędziem” w pobliżu Ostrej Bramy, a jej babcia była śpiewaczką w chórze katedralnym w kościele Świętego Ducha w Wilnie. Posiadając rosyjskie i żmudzińskie pochodzenie ze strony ojca, Maryla była także spokrewniona z Czesławem Niemenem. W 1948 roku Wiktor Rodowicz trafił do więzienia za swoją działalność polityczną na Wileńszczyźnie, jednak w 1956 roku objęła go amnestia.

Po aresztowaniu ojca Maryla, w towarzystwie matki oraz starszego brata Jerzego, przeprowadziła się do Włocławka. Po rozwodzie rodziców, który miał miejsce po wyjściu Wiktora z więzienia, Maryla pozostała z matką, a opieka nad bratem przypadła ojcu, który zamieszkał w Bydgoszczy. W dzieciństwie uczęszczała do przedszkola prowadzonego przez siostry zakonne. Choć od ósmego roku życia nie miała bliskich związków z Kościołem, podczas bierzmowania przyjęła imię Teresa.

W 1956 roku ukończyła podstawową szkołę muzyczną specjalizującą się w skrzypcach. Jako dziecko była członkiem dziecięcego zespołu taneczno-wokalnego w Włocławku oraz uczestniczyła w zajęciach baletowych. W okresie licealnym zainteresowała się grą na gitarze, a nauczył ją tego szkolny kolega. W 1961 roku, będąc uczennicą dziewiątej klasy, zaczęła występować w szkolnym zespole estradowym.

Artystka jest absolwentką I Liceum Ogólnokształcącego im. Ziemi Kujawskiej we Włocławku. W 1965 roku próbowała swoich sił na studiach w Akademii Sztuk Pięknych, jednak nie zdała egzaminów. Rok później, z powodu kontuzji, zrezygnowała z możliwości nauki w PWST w Warszawie. W tym czasie przez dwa lata pracowała jako inwentaryzatorka w PSS „Społem”.

Następnie zaczęła studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie, gdzie specjalizowała się w żeglarstwie i gimnastyce leczniczej. Przygotowała pracę dyplomową zatytułowaną „Próba oceny światopoglądu młodzieży w szkole przyzakładowej w Warszawie”, jednak ze względu na niezdanie egzaminów, nie ukończyła studiów. W trakcie nauki dorabiała, myjąc okna na wysokości.

Kariera sportowa

W młodzieńczych latach Maryla Rodowicz intensywnie angażowała się w sport, szczególnie w lekkoatletykę. Jej wszechstronność objawiała się w umiejętności skoku w dal, sprintu oraz biegów płotkarskich, a także w narciarstwie. W tym okresie trenowała w Włocławskim Klubie Sportowym „Kujawiak”.

W 1959 roku Maryla osiągnęła znaczący sukces, zdobywając brązowy medal w biegu na 80 metrów przez płotki na mistrzostwach Polski młodzików, co było jej pierwszym poważnym osiągnięciem w lekkoatletyce. Na początku lat 60. odniosła kolejne sukcesy, stając się mistrzynią Polski Północnej w biegu przez płotki podczas zawodów odbywających się w Olsztynie.

W 1962 roku, podczas Lekkoatletycznych Mistrzostw Polski Młodzików w tym samym mieście, zdobyła pierwsze miejsce w sztafecie 4 × 100 metrów, co podkreśliło jej talent i determinację. Niestety, w 1966 roku doświadczyła kontuzji. Urazy stawu barkowego zmusiły ją do przerwania treningów i podjęcia wielomiesięcznej rehabilitacji, co znacznie wpłynęło na jej sportową karierę.

W trakcie swojej kariery, w latach 60., Maryla została również członkiem akademickiego „Yacht Klubu” w Katowicach, co wskazuje na jej zainteresowanie różnorodnymi dyscyplinami sportowymi. Po zakończeniu kariery w lekkoatletyce, postanowiła spróbować swoich sił w sporcie amatorskim, w tym w grze w tenisa.

Kariera zawodowa

Lata 60.

W 1962 roku Maryla Rodowicz wzięła udział w eliminacjach do I Festiwalu Młodych Talentów, który miał miejsce w Szczecinie. Chociaż zakwalifikowała się do finału, nie mogła wystąpić ze względu na kolizję terminów z Lekkoatletycznymi Mistrzostwami Polski Młodzików, w których również uczestniczyła. W 1963 roku zasłynęła dzięki piosence „Alu, Alu” na finale 2. Festiwalu Młodych Talentów w Szczecinie, jednakże miejsce w pierwszej dziesiątce jej nie przypadło. W 1965 roku dołączyła do bigbitowego zespołu Szejtany, działającego w studenckim klubie „Relaks”, zdobywając z nim pierwsze miejsce na warszawskim przeglądzie bigbeatowym przy klubie „Finka”. Po dwuletnim okresie współpracy, w 1967 roku, postanowiła odejść z zespołu.

Latem 1966 związała się z kabaretem studenckim Gag, prowadzonym przez Jerzego Andrzeja Marka oraz poetę Adama Kreczmara. Jeszcze w tym samym roku wystąpiła na Przeglądzie Piosenki Studenckiej w Lublinie i zdobyła główną nagrodę podczas Giełdy Piosenki w Częstochowie, wykonując „Jak cię miły zatrzymać” (znaną później z wykonania Teresy Tutinas). Pod koniec 1966 roku wziął udział w 6. Studenckim Festiwalu Piosenki w Krakowie, gdzie zaśpiewała „Jak cię miły zatrzymać” oraz „Pytania”, otrzymując pierwszą nagrodę. Dzięki relacji z festiwalu, który był transmitowany w telewizji, zyskała popularność w kraju.

Jej kariera nabrała rozpędu, co zostało uwieńczone dwutygodniową trasą koncertową w Wielkiej Brytanii z chórem Politechniki Szczecińskiej. W tym czasie rozpoczęła współpracę z wieloma znakomitymi artystami, w tym z Wojciechem Młynarskim, Janem Borkowskim oraz Piotrem Kaczkowskim, z których pomocą na stałe zaczęła gościć w Programie III Polskiego Radia.

Na początku 1968 roku wzięła udział w filmie pt. „Kulig”, w którym zaśpiewała utwory Adama Sławińskiego, w tym takie hity jak „Jeszcze zima” oraz „Zakopane”. Również w tym roku uczestniczyła w 6. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, prezentując utwory inspirowane amerykańskim folkiem: „Zabierz moje sukienki” oraz „Co ludzie powiedzą”. Jej szczęście nie opuszczało w kolejnych występach na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Bratysławie oraz podczas festiwalu „Złotego Klucza” w Karlowych Warach. Już od listopada 1968 na koncertach towarzyszył jej zespół „Maryla Rodowicz i Jej Gitarzyści”, obejmujący takie talenty jak Grzegorz Pietrzyk i Tomasz Myśków.

W czerwcu 1969 roku zadebiutowała na 7. KFPP w Opolu, zdobywając nagrodę Przewodniczącego Towarzystwa Przyjaciół Opola za wykonane „Mówiły mu” oraz brała udział w konkursie „Premier”, w którym była artystką tworzącą utwór „Za duże buty”. Z kolei w sierpniu 1969 roku wystąpiła z „Mówiły mu” na 9. Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie. Na zaproszenie producenta płytowego Roberta Kingstona miała udać się do Londynu, by nagrać anglojęzyczne wersje „Mówiły mu” oraz „Zakopane” (jako „Love Doesn’t Grow on Trees” i „Empty Spaces”), lecz do nagrań ostatecznie nie doszło na skutek zerwania kontraktu przez Kingstona, po tym jak Rodowicz odmówiła przylotu do Londynu.

Wydarzenia tego samego roku obejmowały także koncerty na Festiwalu FAMA w Świnoujściu oraz utwory „Żyj mój świecie”, „Za duże buty” i „Ech darogi” podczas 3. Międzynarodowego Festiwalu Piosenki Politycznej w Soczi, gdzie zajęła piąte miejsce i otrzymała nagrodę dziennikarzy. Na przełomie lat 60. i 70. zaczęła zyskiwać popularność również w Czechosłowacji, gdzie koncertowała, a jej kariera nabrała międzynarodowego wymiaru.

W 1970 roku zagrała kilka koncertów w Czechosłowacji, zdobywając nagrodę za piosenkę „Urodzajny rok” podczas koncertu „Rock przez cały rok” na 12. KFPP w Opolu, jednak z przeszkodami, ponieważ nie dotarła na festiwal z powodu kontuzji odniesionej w wypadku samochodowym.

Lata 70.

Jednym z przełomowych momentów w karierze artystki stało się wydanie debiutanckiego albumu studyjnego, zatytułowanego „Żyj mój świecie”, który osiągnął sprzedaż przekraczającą 170 tys. egzemplarzy, przyznając Maryli status złotej płyty w Polsce. W czerwcu 1970 zdobyła nagrodę Telewizji Polskiej za wykonanie „Jadą wozy kolorowe” na 8. KFPP w Opolu. W lipcu tego samego roku wystąpiła w koncercie „Pop 70” w Palermo oraz na Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu, gdzie zaprezentowała utwór „To było w maju…”. W sierpniu zajęła 3. miejsce z piosenką „Jadą wozy kolorowe” podczas 10. Międzynarodowego Festiwalu Piosenki w Sopocie. We wrześniu odbyła tournée koncertowe w Czechosłowacji, początkowo jako support zespołu The Rebels, a następnie jako solistka. W tamtym czasie nagrała również dwa single na rynek czechosłowacki, które były czeskojęzycznymi wersjami „Let It Be” The Beatles oraz jej piosenki „Ballada wagonowa”. W 1970 roku Maryla występowała także na międzynarodowym festiwalu piosenki w Varadero, prezentując anglojęzyczną wersję „Ballady wagonowej”. W czerwcu 1971 za wykonanie „Z tobą w górach” zdobyła nagrodę główną Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej na 9. KFPP w Opolu, mimo osobistych kłopotów, jakie miały wpływ na jej występ.

W 1972 roku uczestniczyła w 10. KFPP w Opolu, jednocześnie wydając album „Maryla Rodoviczová” na rynek czechosłowacki, co przyniosło jej dalsze sukcesy. Z początkiem 1973 reprezentowała Polskę w koncursie „Puchar Europy” w Gmunden, gdzie zajęła drugie miejsce wspólnie z Zdzisławą Sośnicką i Andrzejem Dąbrowskim. Na Międzynarodowym Festiwalu „Bratysławska Lira” oraz „Złoty Orfeusz” w Słonecznym Brzegu również zdobyła uznanie.

20 czerwca 1973 roku zaśpiewała „Diabeł i raj” na 11. KFPP w Opolu, zdobywając wyróżnienie w koncercie „Premier”. Następnie z radością odebrała Grand Prix du Disque na 13. Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie za utwory „A gdzie to siódme morze”, „Diabeł i raj” i „Małgośka”. Również tego samego roku Maryla wydała album „Maryla Rodowicz”, który znalazł się na niemieckim rynku muzycznym. W czasie trwania kariery artystka występowała w NRD, także na koncercie telewizyjnym z Tadeuszem Woźniakiem i zespołem Alibabki czy w towarzystwie Jacka Mikuły. W 1973 roku miała okazję zaprezentować się na festiwalu „L’Humanité” w Paryżu oraz w filmie telewizyjnym „Nareszcie razem” z Urszulą Sipińską. Odbyła również trasę koncertową po ZSRR.

W 1974 roku Maryla zaśpiewała „Urodzajny rok” w koncercie „Rock przez cały rok” na 12. KFPP w Opolu. Festiwalowa piosenka była nagrana na potrzeby udziału w imprezie dożynkowej, jednak ze względu na wypadek samochodowy, w którym doznała kontuzji, nie mogła wystąpić. Z tego okresu udało jej się wydać trzeci album „Rok”, promowany przez singiel „Kiedy się dziwić przestanę”, stworzony przez Czesława Niemena oraz Jonasza Koftę. Maryla zaśpiewała piosenkę-hymn „Futbol” podczas ceremonii otwarcia Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej, co później oceniła jako „wstydliwe” doświadczenie stwierdzając, że „bardzo złe”. Również w 1974 roku została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi, a w 1975 roku miała premierowy występ w oratorium Katarzyny Gärtner i Ernesta Brylla.

Lata 80.

W latach 80. średnia ocen i uznanie przyniosły jej międzynarodowe sukcesy. Maryla zdobyła też 3. nagrodę podczas Festiwalu Muzyki Country „Tulsa International Mayfest” w Oklahomie, gdzie zaśpiewała folkowe utwory oraz standardy muzyki country. Zajęła także trzecie miejsce na Festiwalu Muzyki Country w Independent w Kansas. Na przełomie lat 80., Maryla dała wiele koncertów dla amerykańskiej Polonii w Chicago. Poza tym jej sława rosła, a na małym ekranie prowadziła programy z piosenkami dla dzieci pt. „Spotkanie dobrych znajomych”. W czerwcu 1980 miała wziąć udział z utworem „Hej żeglujże, żeglarzu” w koncercie „Premier” 18. KFPP w Opolu, jednak piosenka została wycofana z powodu łamania regulaminu. Warto dodać, że inny utwór – „Leżę pod gruszą” – przyniósł jejt 3. nagrodę na festiwalu w Opolu.

Rok 1981 przyniósł jej występ na koncercie „Premier” na 19. KFPP w Opolu, gdzie wydała longplay „Święty spokój” i zagrała szereg koncertów w klubie „Polonez” na Florydzie. W 1982 roki Maryla założyła zespół „Różowe Czuby” o punkowym charakterze, który po ogłoszeniu stanu wojennego, miał zakaz emisji piosenki „Dentysta sadysta”. W roku 1983 Maryla znów koncertowała po ZSRR oraz w Chicago, występując na 20. KFPP w Opolu, który odbył się po rocznej przerwie spowodowanej wojną.

W 1984 roku dała występ na 21. Festiwalu Piosenki w Sopocie oraz na Festiwalu Młodzieży i Studentów w Moskwie, a także na Festiwalu „The World Song Festival in America” w Los Angeles. W roku 1985 otrzymała nagrodę dziennikarzy za „Niech żyje bal” na 22. KFPP w Opolu oraz zaśpiewała piosenkę „Adios pomidory” w duecie z Andrzejem Rosiewiczem. W międzyczasie Maryla wydała album „Był sobie król”. W 1986 roku wzięła udział w festiwalu Polish Extravaganza w klubie Studio 54 w Nowym Jorku oraz na 23. KFPP w Opolu.

Lata 90.

W latach 90. Maryla Rodowicz rozwinęła swoją karierę artystyczną jeszcze bardziej. W 1990 roku wydała album „Absolutnie nic”, który był jej jedenastym albumem w kraju, a także wzięła udział w 27. KFPP w Opolu. W 1991 roku zainaugurowała swoją pierwszą płytę kompaktową pt. „Full”, na której umieściła nowe aranżacje swoich największych przebojów. Rok później wystąpiła w spektaklu „Krakowiacy i górale” w Operze Wrocławskiej, co było kolejnym znaczącym krokiem w jej karierze. W 1992 roku koncertowała w Kanadzie i Szwajcarii, uczestnicząc w Pikniku Muzyki Country, oraz zdobyła Grand Prix i Bursztynowego Laury na KFPP w Opolu oraz na 29. Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie za swoją twórczość.

Rok 1993 to udział w 31. KFPP w Opolu oraz programach telewizyjnych. W 1994 roku nagrała album „Marysia biesiadna”, który okazał się jej największym sukcesem komercyjnym, uzyskując status podwójnie platynowej płyty z ponad ćwierćmilionowym nakładem. Następny rok to album „Złota Maryla” nominowany do Fryderyka, a także wielki sukces singla „Dworzec”, który sprzedał się w liczach przekraczających 60 tysięcy egzemplarzy. Na promowany przez Marylę spektakl teatralny, w reżyserii Krzysztofa Materny, przyciągnął uwagę wielu fanów.

Również w 1995 roku wystąpiła na 33. KFPP w Opolu i na 35. sopockim festiwalu. W 1996 roku zdobyła nagrodę „Mateusz” jako wybitna osobowość rozrywkowa, a roku następnego wydała album „Tribute to Agnieszka Osiecka: Łatwopalni”, zawierający zarówno stare, jak i zupełnie nowe nagrania Osieckiej z premierowym utworem „Łatwopalni”. Dzięki tej piosence artystka zdobyła pierwsze miejsce na „Liście Przebojów Programu Trzeciego” i zagrała w koncercie „Zielono mi” na 34. KFPP w Opolu, gdzie także była wyróżniana.

Lata 2000–2009

Na początku XXI wieku, w 2000 roku, Maryla Rodowicz otrzymała Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski oraz odbyła koncerty w USA i wzięła udział w nagraniach z chórem gospel w Los Angeles. W następnych latach przynależała do niezapomnianych aktywności, jak na przykład koncerty w hołdzie dla Annie Jantar oraz w Wadowicach z okazji 80. urodzin Jana Pawła II. W 2001 roku zorganizowała trasę koncertową „Niebieskie Lato z Marylą”, dokumentując ją na pierwszym w karierze koncercie albumie z ostatecznie złotym statusem „Niebieska Maryla”.

W 2001 roku wydała płytę z najpiękniejszymi kolędami, a także prowadziła programy rozrywkowe w telewizji. 1st June koncertowała w Chicago i Nowym Jorku, a także wystąpiła na 40-leciu Festiwalu Piosenki Studenckiej w Krakowie. Rok później otrzymała statuetkę „Gwiazdy Telewizji Polskiej” oraz wydała składankę „Życie ładna rzecz”. W 2003 roku miała przyjemność wystąpić w Moskwie oraz na 40. KFPP w Opolu, na którym odbierała Grand Prix za „całokształt działalności artystycznej” podczas 41. Studenckiego Festiwalu Piosenki w Krakowie. Oprócz tego, to był rok, kiedy wydała winyl „Maryla Rodowicz i Przyjaciele” z okazji 85-lecia PKO BP.

Rok 2004 to trasa koncertowa po Ameryce Północnej oraz koncert „Anioły Europy”, gdzie wystąpiła podczas obchodów przystąpienia Polski do Unii Europejskiej, ale to nie koniec – również występowała na Starym Mieście we Wrocławiu.

Lata 2010–2019

W 2010 roku Maryla wydała kolejną płytę dla fanów pt. „Seventh Vol.: Samo-Wola”, która ukazała się w limitowanym nakładzie. W 2011 roku dzielnie podążała koncertując podczas 40. lecia programowania TVP2, a przy okazji wystąpiła w koncertach charytatywnych dla wielu fundacji. W 2012 roku wzięła udział w hopizmie i wystąpiła z utworem „Dalej Orły” na Euro 2012, zyskując coraz większą sławę. Także w 2013 roku uzyskała wysoką pozycję z piosenką „Wariatka tańczy” na 50. KFPP w Opolu, a wkroczyła w 2014 roku, aby zaprezentować utwór “I warto czekać” z dedykacją dla Ukraińców.

Przechodząc do lat 2015 i 2016, Maryla wydała wypowiedzi także na temat współpracy ze swoimi cenionymi kolegami, w tym z Donatanem, oraz sukcesywnie wzięła udział w innych koncertach, jak zakończenie festiwalu w Sopocie. W 2017 roku zorganizowała obchody 50-lecia swojej kariery, ale festiwal nie odbył się, co wywołało skandal artystyczny. W 2018 roku Maryla wydała singiel „Wiosna” z nagłówka TVP2, a rok później jej opowieść o sztuce wykroczyła za horyzonty, zrobiła furorę na Sopockim Festiwalu i nie można zapomnieć o jej udziale w festiwalu „Sopot Festival 2019”.

Od 2020

W 2020 roku Maryla Rodowicz wzięła udział w charytatywnej akcji Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, a w 2021 roku wydano streamingową reedycję singla „Envy”. Kiedy w 2024 roku ogłoszono, że Maryla zamierza nagrać „Niech żyje bal”, z nowymi wersjami swoich utworów, nadzieję przywróciło wielu fanów.

Charakterystyka muzyczna i inspiracje

Maryla Rodowicz, znana postać na polskiej scenie muzycznej, zaczynała swoją muzyczną podróż w bigbitowym zespole Szejtany. Zespół ten zyskał uznanie, odtwarzając znane przeboje brytyjskich grup, takich jak The Animals, The Beatles, The Hollies i również wykonywał utwory Boba Dylana, co stanowiło ważny element jej artystycznych korzeni.

Jej solowy debiut miał miejsce z akustycznym materiałem, a na początku kariery artystka kawitowała głównie ballady. Z biegiem lat, jej twórczość ulegała dynamicznym zmianom, co owocowało nagrywaniem albumów jazzowych oraz soulowych. Dodając do swojego repertuaru również utwory kabaretowe oraz te z brzmieniami ludowymi, Rodowicz wykazała się niezwykłą różnorodnością stylistyczną.

W swojej twórczości artystka odwołuje się do różnych inspiracji muzycznych, na czoło wysuwając takie osobistości, jak Stevie Wonder, Pointer Sisters, Miles Davis czy Aerosmith. Te wpływy świadczą o jej otwartości na różne gatunki muzyczne oraz o chęci eksperymentowania z dźwiękiem.

Wizerunek

Maryla Rodowicz jest uważana za jedną z najbardziej wartościowych postaci w polskim show-biznesie. W zestawieniu przygotowanym przez „Forbes Polska” znalazła się w gronie „100 najcenniejszych gwiazd”, a jej wizerunek w oczach reklamodawców w ciągu kilku lat był wyceniany na następujące kwoty: 436 tys. zł w 2008 roku, co dało jej 19. miejsce, 385 tys. zł w 2010 (55. miejsce), 485,5 tys. zł w 2012 (26. miejsce) oraz 446,5 tys. zł w 2013 (32. miejsce).

Styl

Ubiór artystki stał się tematem licznych dyskusji w mediach; jej styl jest opisany jako „ekscentryczny”, „niepowtarzalny” oraz „kolorowy”, a zarazem spotyka się z opiniami określającymi go jako „obciachowy”. Maryla sama charakteryzuje swój wizerunek sceniczny jako „oryginalny”. W 1977 roku przyznano jej nagrodę „Złota Ręka” od redakcji „Przekroju”, wyróżniając ją za „najwybitniejsze osiągnięcia roku w dziedzinie mody i kostiumologii”.

Działalność charytatywna

23 marca 2013 roku w Kijowie otrzymała tytuł „Człowieka Roku 2012”. Wzięła aktywny udział w kampaniach społecznych, takich jak Fundacji Polsat „Wystarczy chcieć” w 2008 roku, a także „Tak dla polskiej muzyki!” w 2010 roku. Dodatkowo wspierała kampanię „Policzmy się”, która miała na celu pomoc osobom z chorobą nowotworową, oraz akcję „Choinki Jedynki” w 2013 roku.

Procesy sądowe

W 2003 roku Aleksandra Przymanowska wniosła pozew o odszkodowanie w wysokości 130 tys. zł za rzekome naruszenie praw autorskich przez Rodowicz. Artystka miała wykorzystać fragmenty serialu „Czterej pancerni i pies” w teledysku do piosenki „Marusia” z 2002 roku bez zgody powódki. W 2007 roku Sąd Okręgowy w Warszawie stwierdził, że Maryla miała prawo korzystać z fragmentów, ponieważ otrzymała stosowne pozwolenie od TVP, właściciela praw do serialu. Jednak w 2008 roku wyrok ten został uchylony przez Sąd Apelacyjny, który w 2010 roku oddalił pozew przeciwko artystce. W październiku 2011 roku nałożono na nią karę finansową w wysokości 37 tys. zł na rzecz Aleksandry Przymanowskiej.

Wpływ na popkulturę

Maryla Rodowicz zdecydowanie pozostała jedną z najbardziej rozpoznawalnych i utalentowanych piosenkarek w historii polskiego świata muzyki rozrywkowej. Bez wątpienia stanowi ikonę tej branży, jest największą gwiazdą polskiego show-biznesu oraz jedną z najbardziej wpływowych osobowości medialnych w Polsce. Często określa się ją mianem „królowej polskiej piosenki”, co doskonale odzwierciedla jej znaczenie w kulturze muzycznej.

Na rynku wydawniczym dostępne są cztery jej autobiograficzne publikacje, które przybliżają życie artystki: „Niech żyje bal” (1992), „Wariatka tańczy” (2013), „Maryla. Życie Marii Antoniny” (2014) oraz „Maryla. Królowa jest tylko jedna” (2015). Warto dodać, że wywiad z nią można znaleźć również w książce Tomasza Raczka zatytułowanej „Karuzela z madonnami” (2003).

W 1969 roku Maryla zagrała główną rolę w telewizyjnym filmie pod tytułem Ballada wagonowa. Z kolei w 1981 roku zrealizowano cykl programów telewizyjnych, w których była gwiazdą – Maryla Rodowicz podróże po podwórzach. Jej wizerunek stał się również obiektem parodii w programie Szymon Majewski Show, gdzie wcielił się w nią Sebastian Olejniczak, znany jako „Druga Maryla”. Również kilku uczestników programu Twoja twarz brzmi znajomo postarało się odwzorować jej charakterystyczny styl.

Marka „Marylove” postanowiła wykorzystać jej wizerunek, produkując różnorodne ubrania oraz gadżety inspirowane artystką. W 2018 roku miała miejsce specjalna wystawa „Wszystkie Małgośki świata” w Bibliotece Narodowej w Warszawie, która zgromadziła w sobie cenne pamiątki oraz stylizacje sceniczne Rodowicz.

Dnia 25 grudnia 2021 roku zrealizowano premierę filmu dokumentalnego o jej życiu oraz osiągnięciach artystycznych, noszącego tytuł Maryla. Tak kochałam, który został wyprodukowany przez Telewizję Polską. Z kolei w styczniu 2022 roku artystka zapowiedziała prace nad musicalem o Maryli, co pokazuje, że jej kreatywność i działalność twórcza wciąż rozwijają się.

Życie prywatne

Maryla Rodowicz, znana postać polskiej sceny muzycznej, ma bogate życie prywatne, które obfituje w różnorodne relacje i historie. Wspomina lata szkolne, kiedy to miała wielu kolegów, w tym Wojciecha, syna dyrektora banku, oraz Zbyszka, syna ginekologa. Następnie weszła w nieformalny związek z gitarzystą Grzegorzem Pietrzykiem.

Dalsze losy miłosne Maryli prowadziły ją do czeskiego producenta muzycznego Františka Janečka, z którym była zaręczona, jednak ich związek zakończył się w czerwcu 1971 roku. Po tym etapie zaczęła spotykać się z fotografem Krzysztofem Gierałtowskim, a następnie przez trzy długie lata była związana z aktorem Danielem Olbrychskim, który wtedy był żonaty z Moniką Dzienisiewicz. Ich relacja uchodziła za jeden z najsłynniejszych romansów lat 70. w Polsce.

W trakcie tego związku Maryla miała krótki romans z kierowcą rajdowym Andrzejem Jaroszewiczem. Następnie przez siedem lat była w związku z Krzysztofem Jasińskim, z którym doczekała się dwojga dzieci: syna Jana, urodzonego w 1979 roku i córki Katarzyny, która przyszła na świat w 1982 roku.

W 1989 roku Maryla wzięła ślub z przedsiębiorcą Andrzejem Dużyńskim, producentem nakrętek do plastikowych butelek. Z tego małżeństwa ma syna Jędrzeja, który urodził się w 1987 roku. Świadkami tego wyjątkowego wydarzenia byli znani artyści – Agnieszka Osiecka oraz Seweryn Krajewski. Niestety, w 2016 roku małżeństwo zaczęło się rozchodzić i w 2021 roku sąd orzekł o rozwodzie.

Maryla Rodowicz jest nie tylko ikoną muzyki, ale również osobą, która zasiadała w Radzie Nadzorczej Fundacji Okularnicy w latach 2003-2006. Jej pasja do motoryzacji przejawia się w zamiłowaniu do samochodów marki Porsche, a jej pierwszy samochód tej marki można oglądać w muzeum motoryzacji w Otrębusach. Przez długi czas jeździła czerwonym porsche 911 Carrera.

Artystka jest również zagorzałą kibicką piłki nożnej. 4 września 2010 roku została oficjalną przyjaciółką Euro 2012. W wielu wywiadach otwarcie mówiła o grze piłkarzy reprezentacji Polski. Mimo wielu propozycji, by pełnić rolę jurorki w takich programach jak Bitwa na głosy czy The Voice of Poland, zawsze odrzucała te oferty. Podobnie było z zaproszeniami do udziału w programie Taniec z gwiazdami, co tłumaczyła brakiem czasu.

Dorobek artystyczny

Muzyka

Maryla Rodowicz, znana z niezwykle bogatego dorobku muzycznego, ma na swoim koncie wiele albumów studyjnych. Oto lista jej wydawnictw:

• Żyj mój świecie (1970),
• Wyznanie (1972),
• Maryla Rodowiczová (1972, Czechosłowacja),
• Rok (1974),
• Maryla Rodowicz (1974, Niemcy Wschodnie),
• Sing-Sing (1976),
• Wsiąść do pociągu (1978),
• Cyrk nocą (1979),
• Święty spokój (1981),
• Марыля Родович (1983, Związek Radziecki),
• Był sobie król (1984),
• Gejsza nocy (1986),
• Polska Madonna (1987),
• Absolutnie nic (1991),
• Marysia biesiadna (1994),
• Złota Maryla (1995),
• Przed zakrętem (1998),
• Karnawał 2000 (1999),
• Życie ładna rzecz (2002),
• Kochać (2005),
• Jest cudnie (2008),
• 50 (2010),
• Buty 2 (2011),
• Ach świecie… (2017).

Filmografia

Artystka wystąpiła również w filmach i serialach, co dodatkowo wzbogaciło jej karierę. Poniżej przedstawiamy szczegóły związane z jej dokonań w tej dziedzinie:

Filmy

Rok	Tytuł	Rola	Dodatkowe informacje
1968	Kulig	ona sama	_
1970	Mały		_
1977	Hak		_
1980	Pozłacany warkocz		telewizyjne przedstawienie
1988	Pan Kleks w kosmosie	Linella Carmello de Bazar	_
1995	Dzieje mistrza Twardowskiego	Agnieszka	_
1996	Maryla	ona sama	film dokumentalny
2009	Prawdziwa historia Kota w Butach	Królowa	dubbing w polskiej wersji językowej
2021	Maryla. Tak kochałam	ona sama	film dokumentalny

Seriale

Rok	Tytuł	Rola	Informacje dodatkowe
1999–2009	Rodzina zastępcza	Urszula	98 epizodów
1999	Klan	ona sama	odcinek 291
2009	Niania	ona sama	odcinek „Pierwsza randka”
2011	SpongeBob Kanciastoporty	Wiedźma	odcinek „Przekleństwo klątwy”; dubbing w polskiej wersji językowej

Teatr

Maryla Rodowicz swoją obecność zaznaczyła także na deskach teatrów. Jej dokonania w tej dziedzinie można zobaczyć w poniższej tabeli:

Rok	Tytuł	Rola	Teatr
1977	Szalona lokomotywa	Hilda	Teatr STU w Krakowie
1982	Karnawałowe upominki	nieznana	Sala Kongresowa w Warszawie
1991	Krakowiacy i Górale, czyli cud mniemany	Dorota	Opera Wrocławska
1994	Królewna Śnieżka i krasnoludki	Gburek	Teatr Komedia w Warszawie
1999	Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale	Dorota	Teatr Wielki im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu
2012	Trójka do potęgi	rola niema	Teatr Syrena w Warszawie

Książki

Obok występów muzycznych i teatralnych, artystka jest również autorką książek. Oto wybrane tytuły:

• Niech żyje bal (Dom Wydawniczy Szczepan Szymański sp. z o.o., Warszawa 1992, ISBN 83-85606-01-7),
• Wariatka tańczy (współautor: Jarosław Szubrycht; G+J Gruner + Jahr Polska Sp. z o.o. & Co., Warszawa 2013, ISBN 978-83-7778-592-8),
• Maryla. Życie Marii Antoniny (współautor: Maria Szabłowska; Burda Publishing Polska Sp. z o.o. Spółka Komandytowa, Warszawa 2014, ISBN 978-83-7778-699-4),
• Maryla. Królowa jest tylko jedna (współautor: Maria Szabłowska; Burda Publishing Polska Sp. z o.o. Spółka Komandytowa, Warszawa 2015, ISBN 978-83-7778-708-3).

Odznaczenia

Maryla Rodowicz, znana i ceniona artystka, w ciągu swojej kariery zdobyła wiele odznaczeń, które świadczą o jej niezwykłym wkładzie w polską kulturę i sztukę.

• Złoty Krzyż Zasługi, przyznany w 1974 roku,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, odznaczenie zdobyte w 1979 roku,
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, otrzymany w 2000 roku,
• Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, nadany w 2005 roku,
• Perła Honorowa w kategorii kultura, która miała miejsce w 2012 roku.

---

Oceń: Maryla Rodowicz

---