Fritz Foerster

Pochodzenie Foerstera było bardzo interesujące. Wywodził się z wielowiekowej rodziny włókienników, która osiedliła się w Zielonej Górze jeszcze w XVI wieku. Jako najstarszy syn zamożnego przemysłowca oraz pisarza Augusta Foerstera i Anny Eichmann, Fritz odkrył swoje zainteresowanie chemią już w młodym wieku. Niezwykle dramatyczne było dla niego doświadczenie z młodzieńczej pasji, które doprowadziło do utraty lewego oka podczas jednego z eksperymentów.

Jego edukacja rozpoczęła się w 1884 roku, kiedy to zapisał się na studia chemiczne na Wyższej Szkole Technicznej w Berlinie-Charlottenburgu. Po zakończeniu studiów w 1895 roku, Foerster rozpoczął pracę jako wykładowca elektrochemii w Dreźnie. Przez swoją karierę naukową przeszedł wiele ważnych etapów.

W 1898 roku Foerster uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a zaledwie dwa lata później został profesorem zwyczajnym chemii fizycznej oraz elektrochemii. Jego podręcznik dotyczący elektrochemii roztworów wodnych z 1905 roku zyskał dużą popularność i przez długi czas uważano go za standard w tej dziedzinie.

W obszarze badań naukowych Foerster zajął się różnorodnymi tematami, takimi jak tautomeryzm, procesy elektrolizy oraz akumulator Edisona. Jego dorobek naukowy wywarł znaczący wpływ na rozwój chemii.

Po jego śmierci, w 1954 roku, budynek Instytutu Chemii na Uniwersytecie Technicznym w Dreźnie oraz jeden z placów w tym mieście otrzymały imię Fritza Foerstera, co świadczy o jego niezwykłym wkładzie w rozwój nauki i edukacji.