Las Nadodrzański

Historia tego lasu sięga czasów średniowiecza. Pierwsze starania o pozyskanie tego obszaru rozpoczęły się w 1409 roku, kiedy to zakupiono wieś Zawada. Dziesięć lat później, w 1429 roku, dokupiono brakujące części lasu. Cały teren był zarządzany przez nadleśniczego, który urzędował w Krępie. Najbardziej znanym nadleśniczym był Otto Mülsch, który pełnił tę funkcję w latach 1900–1920. Dzięki jego staraniom miasto zainwestowało w rozwój infrastruktury leśnej, w tym w drogi dojazdowe i ścieżki spacerowe, a także różnorodne gatunki drzew.

Wśród najczęściej występujących drzew tego rejonu znajdował się dąb, którego pozyskanie dostarczało znaczne dochody miejskiej kasie na początku XX wieku. W lasach Lasu Nadodrzańskiego żyło wiele gatunków fauny, w tym borsuki, lisy, kuny i tchórze, a także różnorodne ptactwo, takie jak jastrzębie, kanie, myszołowy, krogulce i sokoły.

W miarę upływu lat, szczególnie na początku XIX wieku, po uregulowaniu koryta Odry, Las Nadodrzański rozpoczął pełnienie funkcji rekreacyjnych. W Krępie otwarto restaurację znaną jako Oderwald Etablissement, a także utworzono liczne ścieżki spacerowe z miejscami odpoczynku oraz kąpieliskami. Rozwijała się również infrastruktura turystyczna, obejmująca małe hotele, restauracje oraz wypożyczalnie sprzętu wodnego.

Największe obchody w historii lasu miały miejsce 22 i 23 czerwca 1929 roku, kiedy to Zielona Góra celebrowała 500-lecie posiadania lasów nadodrzańskich. Niestety, po zakończeniu II wojny światowej miejsce to straciło wiele ze swojego dawnego blasku. W wyniku działań wojennych większość budynków została zniszczona przez radzieckich żołnierzy w 1945 roku. Obecnie Las Nadodrzański jest zarządzany przez Nadleśnictwo Zielona Góra i służy głównie miłośnikom rowerów, wędkarstwa oraz grzybobrania.

W 1955 roku przyjęto oficjalną nazwę Nadodrzański Las, co zastąpiło wcześniejszą niemiecką nazwę Grünberger Oderwald.