Zbigniew Marcinkowski

Swoją karierę sportową rozpoczął w 1967 roku i kontynuował ją przez następne dwanaście lat, aż do 1979 roku. W tym czasie brał udział w drużynowych mistrzostwach Polski, w których reprezentował kluby takie jak Falubaz (Zgrzeblarek) Zielona Góra do 1976 roku, Apator Toruń w latach 1977-1978 oraz Śląsk Świętochłowice w ostatnim roku swojej kariery. W 1973 roku razem z drużyną zielonogórską zdobył brązowy medal DMP, co było ważnym osiągnięciem w jego karierze.

Marcinkowski miał także zaszczyt dwukrotnie reprezentować Polskę na arenie międzynarodowej, biorąc udział w finałach mistrzostw świata par. W 1972 roku w Borås zajął z Wiktorem Jastrzębskim V miejsce, natomiast w 1973 roku, również w Borås, wywalczył brązowy medal razem z Zenonem Plechem. Takie wyniki świadczą o wysokim poziomie umiejętności, jakie posiadał ten żużlowiec.

W indywidualnych mistrzostwach Polski wystartował w dwie edycje finałowe: w Bydgoszczy w 1972 roku, gdzie zajął XIII miejsce, oraz w Rybniku w 1973 roku, gdzie ukończył zmagania na VI miejscu. Warto również zauważyć, że uczestniczył w finałach młodzieżowych indywidualnych mistrzostw Polski, osiągając rezultaty X miejsca w Lublinie w 1969 roku oraz VI miejsca w Toruniu w 1971 roku.

W latach 1970 i 1971 Marcinkowski zdobył jeden z cenniejszych żużlowych trofeów, czyli "Srebrny Kask", a także brał udział w finałach "Złotego Kasku", gdzie plasował się na VIII miejscu w 1972 roku oraz IX miejscu w 1973 roku.

Warto zaznaczyć, że Zbigniew Marcinkowski jest wujkiem Alana Marcinkowskiego, który również odnosi sukcesy na torze żużlowym, kontynuując rodzinne tradycje sportowe.